آه نمی توانم حرف های نگفته را بگویم نمی توانم حتی بنویسم.

 چگونه آدمی حرف می زند

حال آنکه قدرت تحمل نگاه ها را ندارد

چگونه تندیس افتخار میگیرد

 حال آنکه قدرتمند ترین نیروی درونش را میان تشویق ها مدفون می کند

 فقط به قصد نوشتن قلم میزند

فقط به قصد سبک شدن و حتی قدرت کلام های فراموش شده مین نوشته هایش ...

 دیگر قسم نخور

به عزت این نگاه ها و به حرمت کلام ها

دیگر قسم نخور

نشانه شاید هیچ کدام نباشد هیچ کدام از داشته هایمان

 نشانه شاید همان سه نقطه هاست

که به انتظار تلنگری است

 شاید از این خواب کمی بترسیم  شاید از این بیداری تاریک کمی بترسیم .

وقتی حرف میزنیم

 به خیال شیرین ترین تجسم هاییم

و وقتی سکوت حایل مان شود

 به انتظار خواهیم ماند

شاید حباب نازک دلمان

 بی ریا

 بی منت

بی توقع

برای ما و تسکین این سکوت جان دهد